سرمربی بعدی تیم ملی فوتبال چه کسی باشد؟
به گزارش مرکز اسپرت، سرمربی بعدی تیم ملی نامشخص است و هر کسی دیدگاه مختلف خویش را دارد اما کدام مربی با چه خصوصیت هایی می تواند برای تیم ملی ایران اثرگذار باشد؟
به گزارش مرکز اسپرت به نقل از ایسنا، تیم ملی فوتبال ایران با عبور از جام جهانی باردیگر به مرحله تصمیم گیری برای آینده و انتخاب سرمربی رسیده که معمولاً یکی از پرالتهاب ترین دوره ها برای تعیین رهبر تیم ملی و مسئول کادرفنی است. در همین دوره پرحاشیه نامهای مختلفی برای هدایت تیم ملی ایران مطرح می شود و هر کسی ساز خویش را می زند اما تصمیم گیر نهایی، فدراسیون فوتبال و مسؤلان ارشد ورزش هستند که گاهی برای پرداخت دستمزد سرمربی و تأمین هزینه های اردوی تیم ملی به داد فدراسیون می رسند.
با اتمام جام جهانی هنوز هیات رئیسه فدراسیون فوتبال تصمیمی در رابطه با سرنوشت آتی نیمکت تیم ملی نگرفته اما مهدی تاج در یک برنامه تلویزیونی در پاسخ به سوالات مجری برنامه، به حضور داشتن کی روش، برانکو، گل محمدی، مجیدی، دایی و نکونام در بین انتخابهای سرمربی گری تیم ملی ایران پاسخ مثبت داد. اندکی بعد وزیر ورزش و جوانان در یک مصاحبه تایید نمود که به انتخاب فدراسیون برای ادامه همکاری با کی روش احترام می گذارد اما خبرهای انتشار یافته در رسانه های قطری، حاکی از توافق این کشور عربی با کی روش دارد و با این حساب باید فدراسیون فوتبال برای انتخاب سرمربی بعدی تیم ملی به جمع بندی برسد.
اما سوال اینست که مربی بعدی تیم ملی فوتبال ایران باید چه شرایطی داشته باشد و کدام گزینه می تواند بیشترین اثرگذاری را برای فوتبال ملی داشته باشد و هواداران را با خود همراه کند؟
ایرانی یا خارجی؟
مانند همه سالهای گذشته با دو دیدگاه مواجه هستیم که گروهی مربی ایرانی و گروهی مربی خارجی را ترجیح می دهند. قطعا نمی توان تعداد مربیان ایرانی که شرایط لازم را برای هدایت تیم ملی دارند، بیشتر از چهار، پنج نفر دانست و در سوی مقابل با انتخابهای خارجی بی شماری مواجه هستیم که البته به این راحتی ها روی نیمکت تیم ملی نمی نشینند.
با توجه بر جو حاکم بر فوتبال ایران و تجربیات گذشته، اینطور به نظر می آید که مربی ایرانی با کوچکترین لغزش تبدیل به سیبل مخالفان می شود و این احتمال که او را به سرعت پایین بکشند کم نیست! بخصوص که جام ملت های آسیا در پیش است و برخی قهرمانی در این مسابقات را با وجود قدرت هایی مانند ژاپن، کره جنوبی، استرالیا، عربستان و حتی قطر از آن ایران می دانند!
با این شرایط به نظر می آید یک مربی خارجی که دارای برخی خصوصیت های مدنظر فوتبال ایران باشد، گزینه بهتری است چون که تجربه ثابت کرده ایرانیان نسبت به مربی ایرانی زمان بیشتری را در اختیار یک مربی خارجی، می گذارند.
نامدار یا آینده دار؟
تجربه همکاری با دراگان اسکوچیچ گواهی بر اینست که سرمربی خارجی باید دارای برخی خصوصیت ها باشد تا بتواند بر فضای تیم ملی ایران احاطه داشته باشد. اسکوچیچ هر قدر هم از نظر نتیجه گیری موفق بود، نتوانست به واسطه کارنامه نه چندان پربار خود، افکار عمومی را با خود همراه کند. حتی او بر شاگردان خود در تیم ملی هم سلطه ای نداشت و عنان کار از دستش در رفته بود.
با توجه به این مسئله، تیم ملی یک مربی نامدار و دارای شخصیت رهبری می خواهد که نه صرفاً رفتار او بلکه نامش هم سنگینی لازم را برای هدایت تیم ملی داشته باشد.
بخشی از آنچه کارلوس کی روش را تبدیل به یک مربی دراز مدت برای فوتبال ایران کرد، تجربه حضور وی در تیم هایی مانند منچستریونایتد، تیم ملی پرتغال و رئال مادرید بود. با علم به این مسئله، باید نگاه مسؤلان تیم ملی به مربیان خارجی باتجربه و به اصطلاح با «رزومه» برود که چندی است از سطح نخست فوتبال اروپا و جهان فاصله گرفته اند و شرایط لازم را برای حضور روی نیمکت تیم ملی دارند.
نه بعنوان پیشنهاد به فدراسیون، بلکه بعنوان مثال میتوان سراغ مربیانی مانند برت فن مارویک، هکتور کوپر، فلیکیس ماگات، لوئیس انریکه، دونگا، دونادونی، بیلسا، کلینزمن، خراردو مارتینو، پائولو بنتو و اسلوان بیلیچ رفت. البته که دایره مربیان خارجی بسیار اما بودجه و شرایط فوتبال ایران هم در شرایط تحریمی و اجتماعی، خاص است.
* کوتاه مدت یا بلند مدت؟
در اینجا با یک دیدگاه مختص به جامعه ایران مواجه هستیم که بر مبنای دیدگاه کارشناسان مسائل اجتماعی، ایران یک جامعه کوتاه مدت تلقی می شود و کمتر با برنامه های دراز مدت همراهی می کند. تأثیر این دیدگاه را میتوان در دوران کوتاه فعالیت مربیان در تیم ها مشاهده کرد.
به جز کارلوس کی روش که به واسطه شرایط خاص خود مدت زمان طولانی در تیم ملی بود، ایران از سال ۹۷ به این سمت، سه مربی مختلف داشته اما تیم های کره، ژاپن و استرالیا با یک مربی کار کرده اند.
مطمئنا همه خواستار یک برنامه دراز مدت با یک هدف پرارزش مانند صعود به مرحله یک هشتم یا یک چهارم نهایی جام جهانی و چه بسا رونق فوتبال ایران تا چهار، پنج سال آینده هستند و هیچ تردیدی در این مسئله نیست ولی نقطه ابهام، جایی است که اگر مربی باتجربه تیم ملی دو بازی را پشت سر هم ببازد یا در یک مسابقات مهم نتواند انتظارها را برآورده کند، افکار عمومی و مدیران فدراسیون چقدر به توانایی های وی ایمان خواهند داشت؟
از فدراسیون فوتبال انتظار می رود یک برنامه دراز مدت را با عنایت به گزینه بعدی که هدایت تیم ملی را برعهده می گیرد در نظر داشته باشد و علاوه بر تغییر نسل و بهبود سبک بازی، تیم ملی بتواند به کیفیت مطلوب برای قرار گرفتن در جمع ۲۴ یا ۱۶ تیم برتر جام جهانی آینده برسد.
* همراه کردن مردم با تیم ملی
سخن آخر در رابطه با سرمربی آینده تیم ملی ایران، در ارتباط با نوع رابطه او با هواداران است. ایده آل ترین گزینه برای هدایت تیم ملی، کسی است که به واسطه نام، سبک فوتبال و نتایجی که در آینده به دست می آورد، بتواند هواداران را با خود همراه کند و به نوعی، آنها را هنگام برگزاری دیدارهای تیم ملی سر ذوق بیاورد. بهترین نتایج و عملکرد هم بدون رضایت مردم و طرفداران تیم ملی، نمی تواند اثرگذاری مطلوب را داشته باشد و به نظر می آید یک مربی با خصوصیت هایی که گفته شد، بتواند اهداف فوتبال ایران را دنبال کند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب